Ο Άγγελος Γκέτσης είναι μαθητής στην Γ’ Λυκείου στο 3ο Λύκειο της Άρτας, ονειρεύεται να περάσει τμήμα Μηχανικών Υ/Η και Πληροφορικής στα Ιωάννινα και πρόσφατα διακρίθηκε με το Local Prize (1ο στην Ελλάδα) στον διαγωνισμό Google Science Fair 2014, που απευθύνεται σε παιδιά από 13-18 ετών. Το project του Άγγελου αφορά στην αντικατάσταση του λευκού μπαστουνιού των τυφλών με ειδικά γυαλιά. Έτσι, οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης μπορούν με αυτά τα γυαλιά να προειδοποιούνται μέσω κάποιας δόνησης για πιθανά εμπόδια που υπάρχουν μπροστά τους και να τα αποφεύγουν. Ο Άγγελος αν και ποτέ δεν έχει γνωρίσει κάποιον τυφλό στη ζωή του, θέλει με αυτό το project να βοηθήσει τους ανθρώπους με προβλήματα όρασης και να ευαισθητοποιήσει τους υπόλοιπους.
VICE: Πώς αποφάσισες να πάρεις μέρος στο διαγωνισμό της Google;
Άγγελος Γκέτσης: Πέρυσι το καλοκαίρι είδα τον διαγωνισμό και εμπνεύστηκα από ένα άλλο άτομο τον Χάρη Ιωάννου, που είχε περάσει στους 15 φιναλίστ. Είδα τον Χάρη Ιωάννου που έφτιαξε ένα γάντι για τα άτομα που δεν έχουν αρκετή δύναμη για να πιάσουν καθημερινά αντικείμενα και αναρωτήθηκα πως μπορώ να βοηθήσω κι εγώ τον κόσμο τριγύρω μου γιατί τόσο καιρό φτιάχνω πράγματα. Ο διαγωνισμός της Google είναι για ηλικίες 13-18 χρονών. Με το project μου κέρδισα το local award, ήμουν 1ος στην Ελλάδα και μέσα στους 6 στην Ευρώπη και τους 32 στον κόσμο. Στο διαγωνισμό σε βαθμολογούν ανάλογα με το εκπαιδευτικό σύστημα και τους πόρους που έχεις εκεί που ζεις. Η Ελλάδα είναι πίσω σε αυτό το κομμάτι.
Ασχολείσαι καιρό με τις κατασκευές;
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ασχολούμαι με κατασκευές, είναι όμως η πρώτη φορά που έφτιαξα κάτι για να βοηθήσω τον κόσμο. Από τα 13 μου ασχολούμαι κυρίως με μικροηλεκτρονικά, τηλεκατευθυνόμενα. Από μικρός πείραζα τα πάντα μέσα στο σπίτι και η μαμά μου έτρεχε από πίσω μου. Η πρώτη φορά που αποφάσισα να ασχοληθώ με τον προγραμματισμό ήταν τώρα με τα γυαλιά. Έμαθα τα πάντα μόνος μου ψάχνοντας στο google.
Πώς σκέφτηκες το συγκεκριμένο project;
Μια μέρα μου πέρασε η ιδέα ότι οι αισθητήρες που χρησιμοποιούνται σε ρομπότ για να καταλαβαίνουν τα ίδια τα ρομπότ το χώρο τους, με μία μικρή αλλαγή μπορούν να μπουν σε γυαλιά και να βοηθήσουν κάποιον άνθρωπο να μετακινηθεί. Κάθισα και το σκέφτηκα και μετά από μία εβδομάδα συνεχόμενης δουλειάς, το έφτιαξα. Καθόμουν αργά το βράδυ και δούλευα γιατί την επόμενη είχα σχολείο. Οι γονείς μου δεν ήξεραν τι ακριβώς έκανα, αλλά με υποστήριζαν κι έφτασα σε αυτό το σημείο.
Έχεις δει ανάλογα project με γυαλιά για τυφλούς στο εξωτερικό;
Έκανα μία έρευνα σε σωματεία στο εξωτερικό και είδα γενικώς τι γράφουν. Οι περισσότεροι έγραφαν ότι προϊοντα όπως αντίστοιχα τέτοια γυαλιά ή μπαστούνια με ηλεκτρονικά μέσα, συχνά δεν ήταν εύχρηστα. Οι εφευρέτες ή οι εταιρίες θέλουν να βάλουν όσο περισσότερα πράγματα γίνεται μέσα για να είναι όσο καλύτερο μπορούν. Δεν τους αδικώ γι’ αυτό, όμως χάνεται ο σκοπός διότι μετά γίνεται πάρα πολύ περίπλοκο κι ακριβό. Ο πραγματικός ανταγωνισμός είναι το μπαστούνι, το πιο απλό πράγμα που μπορεί να σκεφτεί κάποιος. Όταν προσπαθείς να κάνεις κάτι πολύ πιο περίπλοκο απ’ αυτό, χάνεις. Χρειάζεται κάτι πιο απλό και οικονομικό, που να το φοράς και να είσαι έτοιμος να τριγυρίσεις στο περιβάλλον σου, χωρίς να χρειάζεσαι εκπαίδευση.
Πως λειτουργούν τα γυαλιά;
Είναι ακόμα στο στάδιο του πρωτότυπου. Λειτουργούν με μπαταρία κι έναν διακόπτη για να το ανοίγεις και να το κλείνεις. Έφτιαξα τον κώδικα μέσω ενός προγράμματος και μετά πέρασα τον κώδικα στα γυαλιά.
Σε ειδοποιούν με κάποιον θόρυβο για να σταματήσεις;
Όχι, δεν κάνουν θόρυβο, δεν έβαλα ηχητικά. Έβαλα ένα μοτέρ δόνησης, γιατί αν έβαζα ήχο θα ενοχλούσε στην ακοή του τυφλού ατόμου, γιατί όσο περπατάει χρειάζεται και να ακούει τι συμβαίνει στο περιβάλλον του. Κάθε φορά λοιπόν που υπάρχει ένα εμπόδιο, αυτό δονείται.
Από που αγόρασες τον σκελετό των γυαλιών; Τι υλικά χρειάστηκες για όλη την κατασκευή;
Το σκελετό τoν είχα στο δωμάτιό μου. Είναι προστατευτικά γυαλιά για τα μάτια. Όταν σκεφτόμουν που να βάλω τον μηχανισμό, αυτά ήταν τριγύρω κι εκεί τα έβαλα. Είναι και φτηνά στην αγορά οπότε με βόλεψε στο όλο concept. Τα υλικά τα αγόρασα από διάφορα μαγαζιά. Τα γυαλιά ποτελούνται από έναν μικροεπεξεργαστή και δύο αισθητήρες. Έναν αισθητήρα απόστασης με ηχητικά κύματα, κι έναν αισθητήρα που βρίσκει τη θέση του κεφαλιού για να καταλαβαίνουν τα γυαλιά προς τα πού κοιτάζει το άτομο.
Πόσο σου κόστισαν;
Ο σκοπός μου από την αρχή ήταν να κρατήσω χαμηλά την τιμή και κόστισε περίπου 30-40 ευρώ.
Χρειάστηκες πολλές προσπάθειες μέχρι να τα καταφέρεις;
Μου βγήκε με την πρώτη. Ήθελα να είναι απλό, γιατί όσο πιο απλό είναι τόσο πιο εύκολο θα είναι και στη χρήση του. Δεν αντιμετώπισα πολλά προβλήματα.
Ονειρεύεσαι μια μέρα να δουλέψεις στην Google;
Δεν θα με πείραζε καθόλου να δουλέψω στην Google, γιατί πήγα και στα γραφεία στην Ελλάδα και τα είδα, έχω δει και τις εγκαταστάσεις σε όλο τον κόσμο. Είναι πάρα πολύ ωραία. Αυτή τη στιγμή τα μελλοντικά μου σχέδια είναι να καταφέρω να υλοποιήσω το πρότζεκτ. Φέτος το καλοκαίρι το ξαναάλλαξα, θέλω να το βελτιώσω. Αν γινόταν στο μέλλον να βγει στην αγορά και να βοηθήσει όντως τυφλούς, θα ήταν το καλύτερο για εμένα. Και γενικά στο μέλλον θα ήθελα να φτιάξω κι άλλα πράγματα για να αλλάξω και να βοηθήσω τον κόσμο. Τώρα που ξεκίνησα δεν θέλω να σταματήσω.
Έχεις γνωρίσει ποτέ κάποιον τυφλό;
Από κοντά δεν έχω γνωρίσει κανέναν.
Σε έχουν προσεγγίσει άτομα με προβλήματα όρασης;
Είδα στο site ενός σωματείου με γονείς ατόμων με προβλήματα όρασης στην Αθήνα ότι είχαν αναφέρει το πρότζεκτ μου και μου έδωσε μεγάλη χαρά αυτό διοτί είδα ότι κάποιοι που έχουν αυτό το πρόβλημα ξέρουν ότι υπάρχει κάπου εκεί έξω κάποιος που έχει κάνει κάτι γι’ αυτούς. Δεν έχω καταφέρει να επικοινωνήσω με κάποιον. Και μάλλον θα αργήσει αυτή η στιγμή γιατί φέτος είμαι 3η Λυκείου και δυσκολεύομαι λόγω των μαθημάτων.
Πηγή : http://www.vice.com/gr/read/mathitis-gualia-tuflwn?utm_source=facebook&utm_medium=cpc&utm_campaign=promo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου